Race verslag van de HMDS, Rick Lablans

Race verslag van de HMDS, Rick Lablans

HMDS - belevingsverslag:

 

Mijn naam is Rick Lablans. 44 jaar. In het dagelijks leven ben ik zelfstandig gevestigd gedragswetenschapper en vader van twee geweldige kinderen. Ik houd van extreme sporten,  fotografie en ik speel gitaar. In het verleden was ik al ‘Athlete of the Month’ voor 365 Sports International en ik vind het een eer om nu een artikel te mogen schrijven over mijn belevenissen tijdens een woestijnrace die ik in september 2021 liep.

 

Regelmatig krijg ik de vraag waarom ik dit doe. Dat zit zo: in 2019 was ik ernstig ziek. Tegen alle verwachtingen in begon ik in januari 2020 te herstellen. Doordat mijn longen extreem verzwakt waren, gooide longcovid vanaf maart 2020 opnieuw maandenlang roet in het eten. Eind juni 2020 kon ik eindelijk voorzichtig beginnen met opbouwen. Mijn eerste loopje was 1.75km (!) in twee delen, onder begeleiding van een vriend die ervoor zorgde dat ik niet zou omvallen en weer veilig zou thuiskomen. We bleven trainen. In oktober van dat jaar liep ik mijn eerste marathonafstand weer.

 

Door mijn ziekteperiode ging ik nadenken over wat ik eigenlijk nog wilde. En dat doel was duidelijk: het volbrengen van mijn kinderdroom, de Marathon des Sables. Alleen daarvoor zou ik moeten leren ultralopen. Een hele kluif! Begin januari 2021 zag ik de inschrijving voor de halve Marathon des Sables: 130km hardlopen door de woestijn, zelfvoorzienend, in drie etappes. Het leek me een verstandig begin! Ik volbracht die race in ongeveer 18 uur. Voor mij persoonlijk betekende dat mijn ‘mentale’ genezing. Hieronder volgt het verslag van mijn belevenissen:

 

27-09-2021.

06.30. Opstaan. Ik trek m’n racekleding aan.

07.00. Ik loop mijn rugzak nog een keer na: eten en sportvoeding voor vier dagen, drinkflessen, droge sokken, een extra ‘nacht’shirt en tight, ultralight windbreker, buff, stokken, een klein leesboek, powerbank, vochtige washandjes, hoofdlamp, spiegel, teenslippers voor na elke etappe, sporthanddoek, ehbo-set, tandenborstel en pasta, zonnebrand, brander, brandtabletten en een titanium beker, lepel en mes.

08.00. 850 deelnemers verzamelen zich op het strand voor de briefing.

09.00. Het startschot klinkt en het begint gelijk goed: 200 meter mul zand en 8km klimmen! De bergkam over: steile rotsen, warmte, de hele dag wind tegen. Die wind heeft vrij spel en slaat non-stop vol op je! Dat wordt beuken!

 

Op 12, 23 en 32 km zijn controleposten. Steeds neem ik 1.5 liter nieuw water, met ORS en een sportdranktablet. Elke kilometer verplicht ik mezelf te drinken, en bij elke post te eten. Tempolopen is lastig na al die hoogtemeters. ‘Gelukkig’ laten de bergen, lavavelden, losse stenen, doornstruiken en 37 graden dat ook amper toe. Ik ben tevreden: 32km in 4.56 uur netto looptijd. Plek 143 van de 850.

 

Na de etappe kan ik me opfrissen en ‘force-feeden’. Twee maaltijden van 600 kcal per stuk, repen en gels, extra zouttabletten, magnesium en visolie. Nu uitrusten voor morgen!

 

——-

 

28-09-2021:

05.00. Ik heb een vaste volgorde: opstaan, eten, inpakken, briefing. Vandaag rennen we 60km met veel hoogtemeters. De cut-off is 00.00 vannacht. Lang en zwaar dus.

06.30. We starten. Ik sluit aan bij de groep achter de elite. Tot kilometer 24. Ik krijg een dip door de zon, de hitte, de beukende wind, en gebrek aan schaduw. Herstellen is lastig zo.

 

Door goed te eten bij de 30km-post, ging het beter. Ik was leeg, en had ‘noodvoeding’ nodig: een bouillonblokje puur. Een mentale horde. De man naast me merkt het. Blokje uitpakken, in m’n mond, kauwen, slikken, naspoelen. De snelste manier om heel veel calorieën en zout binnen te krijgen. Mijn buurman klopt op m’n rug: ‘Horrible, right?’.  ‘Yep’, bibber ik.

 

Ondertussen weekt m’n lunch. Koude groente met aardappelpuree en extra veel water. Het plan: alle nog harde groente eruit eten, en dan de hele dunne aardappelpuree opdrinken! Het klonk beter dan het smaakte... Mok naspoelen, dat water ook opdrinken, inpakken, en door. Ik vind m’n ‘tweede adem’ vlak voor de splitsing: linksaf ‘mijn’ 120km, rechtsaf de 100km. Veel racers zetten daar ter plekke hun race om naar de 100km. De extreme hitte eist zijn tol.

 

Ons tussendoel: de hoogste bergkam recht vooruit. Via een windstille 6 kilometer lange kloof, in de brandende zon. 42 graden. Mensen zoeken ‘schaduw’ bij hun rugzak, bij stengels van planten zonder bladeren. Niemand weet hoe ver de volgende post is. We sparen water, ondanks de extreme omstandigheden. De klim begint. Met handen en voeten over de hete rotsen. Na 30 minuten klauteren: de top! Gelijk door. Zonder water. Dat is op. Op de weg omlaag moet de controlepost zijn. Ik ren. Haal mensen in. Een jonge vrouw strompelt op sokken. Haar schoenen passen niet meer. Ze heeft ze uitgedaan en wisselt af: zitten, doorstrompelen. Ik geef haar twee colasnoepjes met cafeïne. Één voor nu, één voor straks. Dit is wat ik kan missen. Ze gaat verder. Ik beloof dat ik bij de post doorgeef dat ze problemen heeft. Aan haar, en nog drie mensen op weg omlaag. Op 44km bereik ik de post. Water!

 

Op 46km: een mokerslag. Ik val stil. Hoofdpijn, buikpijn, hongerklop. Zitten. Alles opeten wat ik heb. Na 15 min kom ik bij. Op 49km vind ik m’n ‘derde adem’. Ik volbreng de 60km in 10.5 uur netto looptijd. Inmiddels is er een zandstorm opgestoken. We worden gezandstraald. De tent in: eten, slapen, liggen. De storm raast. Het tentdak duwt op me. Schuilen kan niet.

 

——-

 

29-09-2021.

De rustdag. Een ‘tent-dag’ door een zware zandstorm van 24 uur. Lezen, uitrusten, eten. De brander waait uit. ‘Cold-soaken’ dus. Droogvoer in mijn mok, water, roeren en laten staan. Koude havermout, koude aardappelpuree met groente, en koude Chili con carne. Nog maar 650 lopers doen mee. Ik ben oké. Wat zonverbranding, schuurplekken, kapotte huid en een paar blaartjes. Niets noemenswaardigs.

 

Vraagje: hoe krijg je 650 ultralopers hun tent uit in een zandstorm? IJskoude cola regelen!! Op de terugweg zag ik de medicaltent. Wat een rij!

 

Nu de nacht uitzitten. M’n ontbijt staat te weken. Misschien kan ik morgen wat tijd goedmaken! Ruim zes maanden trainen rond ik morgen af met een medaille en finish! De timecap: 12 uur. Ik ga voor 4, en geef alles wat de omstandigheden toelaten!

 

——-

 

30-09-2021.

04.30. Wat een rotnacht. De zandstorm raast nog steeds. Nul slaap, nul herstel. Dus ‘op karakter’ vandaag! Koude havermout als ontbijt. Puur voor de calorieën. M’n zweterige, zanderige racekleding aan. Uitkloppen is zinloos. Sokken aan, schoenen vast, rugzak om, racenummer opspelden, gaiters dicht, pet op, hoofdlamp aan, bril voor het grijpen (voor na het donker). Bij de start zegt iemand: ‘Fijn dat we nog maar zo’n klein stukje hoeven!’. Dat zegt alles over onze fysieke en mentale hardheid. 30km is een ‘lekker klein stukje’, ondanks hoogteverschillen, stuifzand, mul zand, stenen, afdalingen, wind en een zandstorm.

 

De muziek start, de MC fokt ons op en ik voel een hyperfocus. Ik wilde dit avontuur vandaag mooi afronden. Nu wil ik nog dieper gaan. Niet alleen ‘mooi afronden’. Ik wil nog één keer echt racen! Tegen mezelf, psychologisch. Het startschot klinkt. We schieten weg! Donker, mul zand, stenen, het maakt niet meer uit. We racen. Omhoog? Rennen. Omlaag? Rennen. De kilometers vliegen voorbij. Ondanks het terrein, haal ik 8.5km per uur. Zelfs de extreem mulle stukken doe ik op tempo. Elke kilometer drink ik: verplicht drie grote slokken.

 

Post 1: een uur onderweg. Drinken bijvullen, en door. Drie minuten op de post. M’n vaste ritueel: ORS en een sportdranktablet in elke fles. Op naar post twee. Het pad blijft stijgen. Rond de 11,5km weer de bekende doffe hoofdpijn! Ik pak m’n ‘snelle eten’. Geen hongerklop vandaag! Ik verwachtte hem bij 13km, niet bij 11,5km! Ik verbruik dus veel meer energie dan gedacht en zoek m’n andere voeding alvast voor straks! M’n reep opeten, drie slokken drinken en door!

 

Post 2: 17 kilometer. In twee uur! Drinken aanvullen, en weer na 3 minuten weg. Ik vlieg! Mentaal en fysiek zit het goed. Dit is zwaar terrein. Mensen ‘knakken’. Ik houd m’n ogen strak op het pad gericht. Inhalen. Gaan. Geef alles!!

 

Doffe hoofdpijn! Ik wist het! M’n laatste reep gepakt, en half opgegeten. De andere helft niet. Ik verwacht nog iets. Drinken, eten wegspoelen, rennen. De wind zandstraalt ons. Mul zand, hoogteverschillen, ongelijke paden, alles krijgen we te verduren.

 

De laatste kilometers. Nog 5km. Drinken. Nog 4. Drinken. De laatste halve reep wegspoelen. M’n bovenbenen branden. M’n tenen doen pijn van alle stenen. Negeer het! Nog 2km. Drinken. Ik zie de finishvlaggen. Geef alles. Er staan mensen langs de route. Ze klappen, juichen, moedigen ons aan! Het geeft me vleugels. De laatste meters. M’n vlag pakken. Stokken in één hand, vlag in twee handen. Gefinisht in ongeveer 3.5 uur. Plaats 179 van 850. Ik voel me sterk. En hersteld van twee jaar ziek zijn van 2018-2020. Medisch was ik begin 2021 al ‘in orde’ volgens het medische team dat me begeleidde. Nu mentaal ook. 120 woestijnkilometers in drie dagen. Tijd voor nieuwe plannen!